امام زين العابدين ـ مِن دُعائهِ لِوَداعِ شَهرِ رَمَضانَ ـ :

السَّلامُ علَيكَ يا شَهرَ اللّه ِ الأكبَرَ و يا عِيدَ أوليائهِ ، السلامُ علَيكَ يا أكرمَ مَصحوبٍ مِنَ الأوقاتِ و يا خَيرَ شَهرٍ في الأيّامِ و الساعاتِ ، السلامُ علَيكَ مِن شَهرٍ قَرُبَتْ فيهِ الآمالُ ، و نُشِرَتْ فيهِ الأعمالُ ، السلامُ عليكَ مِن قَرِينٍ جَلَّ قَدرُهُ مَوجودا و أفجَعَ فَقدُهُ مَفقودا و مَرجُوٍّ آلَمَ فِراقُهُ … السلامُ علَيكَ ما كانَ أطوَلَكَ على المُجرِمِينَ و أهيَبَكَ في صُدُورِ المُؤمِنِينَ!( صحيفه سجاديه ، دعاي 45)
امام زين العابدين ـ در دعاى خويش در وداع با ماه رمضان ـ گفت : بدرود اى بزرگترين ماه خدا ، و اى عيد اولياى خدا ؛ بدرود اى گرامى ترين اوقاتى كه [با ما] همراه بودى و اى بهترين ماه در ميان ديگر روزها و ساعتها . بدرود اى ماهى كه آرزوها در آن نزديك و اعمال و كردارها [ى نيك] در آن فراگير است ، بدرود اى همدمى كه وجودش گرامى و فقدانش دردآور و اميدى كه از دست دادنش رنج آور است. . . بدرود اى ماهى كه براى گنهكاران بس طولانى بودى و در سينه هاى مؤمنان بس پر شكوه