دست ‏هاي انسان

در باغچه زندگي نشسته بود و با دستان کوچکش چيزي مي ‏کاشت. نگاهش کردم، حس اعتمادش با نگاهم برانگيخته شد و با چشمان معصومانه‏اش فهميد چه مي‏ پرسم. گفت: ستاره مي ‏کارم. دوباره نگاهش کردم، پاسخ داد: ميوه‏ هاي ستاره‏ام، خورشيد خواهد شد. حس غريبي به من دست داد. چرا خورشيد؟ لبخندي زد و باز با همان نگاه پاسخ داد: تمام هستي با آب، خاک و خورشيد پيوندي زندگي‏ بخش دارد. گل‏ ها با خورشيد برمي ‏خيزند. پرسيدم: پرندگان؟ پاسخ داد: پرواز زيباست، من آواز آن ها را حس مي ‏کنم. … و انسان؟ به زمين نگاه کرد و اين بار با انگشتان اشاره زبان گشود: ما که مي ‏خواستيم زمين را آماده مهرباني کنيم، افسوس که خود نامهربان بوديم. آري، او ناشنوا بود و براي ايجاد رابطه، از دست‏ هايش استفاده مي ‏کرد. همان‏ گونه که تاريخ انسان انديشه ‏ورز، رابطه‏اي ناگسستني با دست ‏هاي انسان دارد.

نخستين معلم گل ‏هاي خاموش

استاد جبار باغچه ‏بان(عسکرزاده) يکي از خادمان پر تلاش فرهنگ ايران و به معناي واقعي کلمه معلم بود. زنده ياد باغچه‏ بان در سال 1298 آموزگاري را آغاز کرد. وي نخستين مؤسس کودکستان ناشنوايان در تبريز بود. باغچه ‏بان، اولين شخصي است که در ايران، آموزش شنيداري و ديداري را به دستگاه آموزش کشور وارد کرد و براي نخستين بار به فکر آموزش و تربيت کودکان ناشنوا افتاد. او ابتدا با مخالفت‏ هاي شديد وزارت فرهنگ وقت روبه‏رو شد، ولي با تلاش و پشتکار فراوان، در يک سال موفق شد به سه کودک ناشنوا، خواندن و نوشتن بياموزد. استاد باغچه‏ بان، نخستين دبستان ناشنوايان را در چهار راه حسن ‏آباد تهران، در خانه‏اي محقر تأسيس کرد.

سکوت

از کجا آمده‏اي؟
از ديار ساکن!
… و شما مي ‏شنويد
نه به مانند حضور
بلکه آن قلب شما با تمام احساس
نطق دل مي ‏شنود با تمامي وجود
و شما مي ‏دانيد
که ديار ساکن
اهلش از خورشيد است
که صداي پر مرغابي را
با همان عطر حضور دل خود مي ‏شنود.

منبع: سايت حوزه