راه تبديل ناکامي به کاميابي1

(دين و مهارت هاي زندگي)
زندگي در انديشه ديني، مزرعه آخرت و خاستگاه رسيدن به كمال اُخروي است . گروهي به غلط، دين را «زندگي ستيز» مى دانند و گروهي به اشتباه، «زندگي پرست» مى شوند و ممكن است آناني كه از تفكر زندگي ستيزي جدا مى شوند، به دامان زندگى پرستي درافتند. دين، نه زندگي ستيز است و نه زندگى پرست بلكه دين، زندگي را بستر تكامل و مقدمه آخرت مى داند . ازا ين رو، زندگي موفق از آن کسي است كه هنر زندگي کردن را داشته باشد. كساني مى توانند به تكامل بينديشند كه با زندگي خود مشكل نداشته باشند. ميان «مشكل داشتن در زندگي» با «مشكل داشتن با زندگي» تفاوت وجود دارد.
همه انسان ها در زندگي مشكل دارند اما انسان موفق كسي است كه با زندگى اش مشكل نداشته باشد و اين مهارت خاص خود را مى طلبد.
زندگي را نبايد دست كم و ساده انگاشت. زندگى پرستي مطرود است اما، بى خيالي و بى برنامگي در زندگي نيز مطرود است . زندگي پيچيده و پر رمز و راز است لذا براي موفقيت در زندگي بايد «مهارت زندگي كردن» را آموخت. راز بسياري از ناكامى ها، ناكامي در مهارت هاي زندگي است. كساني كه مهارت زندگي كردن را نمى دانند ، از زندگي خود نالان و ناراضى اند. [1]

پی نوشت :
[1] . منبع : کانون انديشه جوان-مهدي خير اللهي