آيه شماره 62 از سوره مبارکه مومنون
وَلَا نُكَلِّفُ نَفْسًا إِلَّا وُسْعَهَا وَلَدَيْنَا كِتَابٌ يَنطِقُ بِالْحَقِّ وَهُمْ لَا يُظْلَمُونَ
و ما هيچ كس را جز به مقدار توانش تكليف نمى‏كنيم، و نزد ما كتابى است كه به حقّ سخن مى‏گويد (و بر كار مردم گواه است) و به آنان هيچ ستمى‏ نمى‏شود.
گرچه سبقت و سرعت در كارهاى خير ارزش دارد، ولى افراط ممنوع است. «الاّ وُسعها»
تكليف همه‏ ى انسان‏ها يكسان نيست. هر كس به مقدار توانِ جسمى، فكرى و ماليش مكلّف است و خداوند تكليف غنى را از فقير نمى‏خواهد. «لا نكلّف نفساً الاّ وسعها»
در جهان‏ بينى الهى، هيچ كس گرفتار عقده و احساس حقارت نمى‏شود، چون بيش از توانش تكليفى ندارد. «الاّ وسعها» (آرى هر كس توانى دارد و وظيفه‏اى، پس بايد آرامش داشته باشيم)
برخى از شرايط مديريّت در اين آيه ذكر شده است، از جمله:
الف: آشنايى به توانايى افراد و واگذارى كار به مقدار توان آنان.«وسعها»
ب: نظارت دقيق بر كار و وظايف آنان. «كتاب ينطق بالحقّ»
ج: عدالت در تنبيه يا تشويق آنان. «و هم لا يظلمون»