آيه شماره 90  از سوره مبارکه نحل
إِنَّ اللّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالإِحْسَانِ وَإِيتَاء ذِي الْقُرْبَى وَيَنْهَى عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنكَرِ وَالْبَغْيِ يَعِظُكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ
همانا خداوند (مردم را) به عدل و احسان و دادن (حق) خويشاوندان، فرمان مى‏دهد و از كارهاى زشت و ناپسند و تجاوز، نهى مى‏فرمايد او شما را موعظه مى‏كند باشد كه متذكر شويد.
آيا خداوندى كه انسان‏ها را به عدل و احسان دعوت مى‏كند، مى‏شود كه خود عادل نباشد! «ان اللَّه يأمر بالعدل و الاحسان»
عدل واحسان در كنار هم جاذبه دارد، وگرنه مقرّرات خشك، دلها را التيام نمى‏دهد. «يأمر بالعدل و الاحسان» (عدل، مقدار واجب واحسان، مقدار مستحبّ است)
در احسان، رسيدگى به بستگان و صله رحم اولويّت دارد. «الاحسان و ايتاء ذى‏القربى»
امر به معروف، بر نهى از منكر مقدّم است و عدل، بر احسان. «يأمر بالعدل و الاحسان … و ينهى»
امر به معروف و نهى از منكر بايد در فضاى صفا و محبّت و در قالب موعظه و خيرخواهى باشد. «يأمر … ينهى …يعظكم»
آمرين به معروف نبايد از مردم انتظار پذيرش صددرصد داشته باشند. «لعلّكم تذكّرون»
مردم فطرتاً به عدل واحسان گرايش دارند واز فحشا ومنكر متنفرّند، ليكن وسوسه ‏ها و غرايز موجب غفلت او مى‏باشند كه بايد با تذكّر آنان را متذكّر نمود. «لعلّكم تذكّرون»
در نهى از منكر بايد ابتدا گناهان رسوا را جلوگيرى كرد، همان گونه كه در امر به معروف بايد ابتدا به واجبات سفارش كرد. «يأمر بالعدل … ينهى عن‏الفحشاء»
سفارش به عدل و نهى از فحشا، سنّت ابدى خداوند است. «يأمر … ينهى … يعظكم» (فعل مضارع نشانه استمرار است)