آيه شماره 8 از سوره مبارکه عنکبوت
وَوَصَّيْنَا الْإِنسَانَ بِوَالِدَيْهِ حُسْنًا وَإِن جَاهَدَاكَ لِتُشْرِكَ بِي مَا لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ فَلَا تُطِعْهُمَا إِلَيَّ مَرْجِعُكُمْ فَأُنَبِّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ
و به انسان سفارش كرديم كه به پدر و مادر خود نيكى كند، و اگر آن دو كوشيدند تا چيزى را كه بدان علم ندارى شريك من سازى، از ايشان اطاعت مكن، سرانجامِ شما به سوى من است، پس شما را از (حقيقت) آنچه انجام مى‏داديد آگاه خواهم ساخت.
نيكى به والدين يك امر انسانى است، نه فقط ايمانى. «و وصّينا الانسان»
احسان و نيكى به والدين، بدون قيد و شرط است. «حُسناً» (شرطِ نژادى، سِنّى، منطقه‏اى، علمى، اجتماعى، سياسى، اقتصادى و ايمانى ندارد، حتّى اگر كافر و مشرك باشند، بايد احسان كرد.)
از احترامِ ديگران، سوء استفاده نكنيم. (والدين نبايد به خاطر احترام‏گزارى فرزندانشان، آنان را به شرك دعوت كنند.) «و اِن جاهداك»
فرزندان، بايد قدرت انتخاب تفكّر صحيح را داشته باشند. «جاهداك لتشرك بى… فلا تطعهما»
شرك، برهان و استدلال علمى ندارد. «ما ليس لك به علم»
در مسأله توحيد وشرك، با هيچ كس كنار نياييم و سازش نكنيم. «فلا تطعهما»
احسان به والدين، مطلق و هميشگى است؛ امّا اطاعت از والدين، مشروط به آن است كه انسان را از خدا دور نكنند. «فلا تطعهما»