حجة السلام قدس از شاگردان ایت الله بهجت می گوید:
« روزی آقا فرمودند: در تهران استاد روحانیی بود که لُمعَتین را تدریس می کرد، مطلع شد که گاهی از یکی از طلاب و شاگردانش که از لحاظ درس خیلی عالی نبود، کارهایی نسبتاً خارق العاده دیده و شنیده می شود.
روزی چاقوی استاد ( در زمان گذشته وسیله نوشتن قلم نی بود، و نویسندگان چاقوی کوچک ظریفی برای درست کردن قلم به همراه داشتند ) که خیلی به آن علاقه داشت، گم می شود و وی هر چه می گردد آن را پیدا نمی کند و به تصور آنکه بچه هایش برداشته و از بین برده اند نسبت به بچه ها و خانواده عصبانی می شود، مدتی بدین منوال می گذرد و چاقو پیدا نمی شود. و عصبانیت آقا نیز تمام نمی شود.
روزی آن شاگرد بعد از درس ابتداءً به استاد می گوید:
« آقا، چاقویتان را در جیب جلیقه کهنه خود گذاشته اید و فراموش کرده اید، بچه ها چه گناهی دارند. » آقا یادش می آید و تعجب می کند که آن طلبه چگونه از آن اطلاع داشته است.

از اینجا دیگر یقین می کند که او با (اولیای خدا) سر و کار دارد، روزی به او می گوید: بعد از درس با شما کاری دارم. چون خلوت می شود می گوید: آقای عزیز، مسلم است که شما با جایی ارتباط دارید، به من بگویید خدمت آقا امام زمان(عج) مشرف می شوید؟
استاد اصرار می کند و شاگرد ناچار می شود جریان تشرف خود خدمت آقا را به او بگوید. استاد می گوید: عزیزم، این بار وقتی مشرف شدید، سلام بنده را برسانید و بگویید: اگر صلاح می دانند چند دقیقه ای اجازه تشرف به حقیر بدهند.

مدتی می گذرد و آقای طلبه چیزی نمی گوید و آقای استاد هم از ترس اینکه نکند جواب، منفی باشد جرأت نمی کند از او سؤال کند ولی به جهت طولانی شدن مدت، صبر آقا تمام میشود و روزی به وی می گوید: آقای عزیز، از عرض پیام من خبری نشد؟ می بیند که وی ( به اصطلاح ) این پا و آن پا می کند. آقا می گوید: عزیزم، خجالت نکش آنچه فرموده اند به حقیر بگویید چون شما قاصد پیام بودی ( و ما علی الرسول إلا البلاغ المبین )
آن طلبه با نهایت ناراحتی می گوید آقا فرمود: لازم نیست ما چند دقیقه به شما وقت ملاقات بدهیم، شما تهذیب نفس کنید من خودم نزد شما می آیم

http://www.aviny.com/bozorgan/bahjat/khaterat/Khaterat.aspx

آیت الله مصباح می گوید:
« روزی آقا فرمودند: مرحوم آقا شیخ محمد حسین طوری بود که اگر کسی به فعالیتهای علمی اش توجه می کرد تصور می کرد در شبانه روز هیچ کاری غیر از مطالعه و تحقیق ندارد، و اگر کسی از برنامه های عبادی ایشان اطلاع پیدا می کرد فکر می کرد غیر از عبادت به کاری نمی پردازد.
مرحوم آقا شیخ محمد حسین می گفت: من سیزده سال در درس مرحوم آخوند خراسانی، صاحب کفایه شرکت می کردم، در طول این سیزده سال یک شب موفق نشدم که در درس ایشان حضور پیدا کنم ( و ظاهراً درسشان را شبها ایراد می فرمودند ) آن یک شب نیز به زیارت کاظمین مشرف شده بودم و در هنگام برگشتن مشکلی پیش آمد که به موقع نرسیدم، در بین راه که می آمدم حدس می زدم که امشب چه مطالبی را بیان خواهند کرد. پیشاپیش آنها را نوشتم.
به نجف که رسیدم و با دوستان صحبت کردم دیدم تقریباً همه مطالبی که بیان فرموده بودند چیزهایی بوده که من پیشاپیش حدس زده و نوشته بودم، و تقریباً نوشته های من چیزی از درس کم نداشت.
ایشان با اینکه چنین موقعیت علمی داشتند و درس استاد را پیشاپیش می توانستند حدس بزنند و بنویسند، در عین حال مقید بودند که حتی یک شب درس استاد از او فوت نشود.

در کنار این فعالیتهای علمی آن قدر مقید به برنامه های عبادتی بودند، که هر کس اینها را می دید فکر می کرد که اصلاً به هیچ چیز غیر از عبادت نمی رسد، هر روز زیارت عاشورا و هر روز نماز جعفر طیار از برنامه های عادی ایشان بود. روزهای پنج شنبه، طبق سنتی که علمای نجف دارند و معمولاً روز پنج شنبه یا جمعه یک روضه هفتگی دارند که زمینه ای است برای دیدار دوستان و استادان و شاگردان با همدیگر و توسلی هم انجام می گرفت، مرحوم آقا شیخ محمد حسین در این روضه شان مقید بود که خود پای سماور بنشیند، و خود او همه کفش ها را جفت کند، و در عین حال زبانش مرتب در حال حرکت بود خیلی تند تند یک چیزی را می خواندند ما متوجه نمی شدیم که این چه ذکری است که ایشان این قدر در نشستن و بر خاستن به گفتن آن مقید است.
بعد یکی از دوستان که خیلی با آقا مأنوس بود ( مرحوم آقا شیخ علی محمد بروجردی رضوان الله علیه ) از ایشان سؤال کرده بود: آقا، این چه ذکری است که شما این قدر تقیِّد دارید که حتی بین سلام و احوال پرسی تان آن را ترک نمی کنی؟ ایشان لبخندی زده بود و بعد از تأملی فرموده بود: خوب است انسان روزی هزار مرتبه إنا أنزلنا بخواند.

http://www.aviny.com/bozorgan/bahjat/khaterat/Khaterat.aspx

زندگی نامه ی شهید محلاتی شهید در سال 1309 شمسی، در خانواده ای متدین و مذهبی در شهرستان محلات متولد شد و دروس مقدماتی را در همان شهر فرا گرفت و در سال 1324، وارد حوزه ی علمیه قم شد.

آشنایی و سكونت او در بیت مرحوم آیت الله العظمی حاج سید محمد تقی خوانساری - كه از عراق به ایران تبعید شده بود - موجب شد تا از همان ایام با مسایل سیاسی آشنا گردد. شهید محلاتی دروس حوزوی را درمحضر استادان و آیاتی هم چون بروجردی (قدس سره)، امام خمینی (قدس سره) و علامه طباطبایی (قدس سره) فرا گرفت. مدتی نیز نزد شهید صدوقی تلمّذ كرده بود.

سوابق مبارزاتی فعالیت های سیاسی شهید از سال 1326، به دنبال آشنایی با فداییان اسلام و مرحوم آیت الله كاشانی، آغاز گردید. خود در این باره چنین می گوید:

« در همان سال های اوّل در منزل آیت الله سید محمد تقی خوانساری با فداییان اسلام ارتباط پیدا كردم. فداییان اسلام از جمله مرحوم نواب صفوی و مریدان ایشان به منزل آقای خوانساری می آمدند و در آن جا ضمن آشنایی با ایشان شروع به همكاری با آنان كردم.»

وی در انتخابات دوره ی هفدهم مجلس شورای ملی، از طرف فداییان اسلام و آیت الله كاشانی مأمور شد تا به آذربایجان سفر كند و مردم را ترغیب نماید كه به نماینده های فداییان اسلام رأی دهند. بعد از كودتای ننگین 28 مرداد، به خاطر سخنرانی بسیار تند علیه كنسرسیوم نفت و كودتای شاه دستگیر و به مشهد تبعید گردید. بعد از آغاز نهضت امام (قدس سره) در سال 1341، فعالیت های شهید محلاتی بیشتر شد. مقام معظم رهبری در این باره می فرمایند:

شهید محلاتی از قبل هم با امام آشنایی داشتند و از شاگردان امام بودند. ما، در ماجراهای سال 41 و 42 كه امام مركز مبارزه بود و خانه امام كانون رفت و آمدها و الهام دهنده ی مبارزات مردم بود، مرحوم محلاتی را دیدیم و با ایشان آشنا شدیم.

مبارزات شهید تا پیروزی انقلاب ادامه - یافت - و بارها به زندان افتاد. در آستانه ی پیروزی از اعضای فعال كمیته استقبال امام بود و بعد از پیروزی، در كمیته ی مركزی به عنوان نماینده ی امام فعالیت داشتند و در اولین انتخابات مجلس به عنوان نماینده ی مردم محلات و دلیجان انتخاب شدند. در اوایل حضور در مجلس، طی حكمی از سوی امام (قدس سره) به عنوان نماینده ی ایشان در سپاه پاسداران منصوب گردید.

شهید در دوران دفاع مقدس نیز نقش ارزنده ای داشت و در شب های عملیات در سنگر فرماندهی حضور می یافت - و با سخنان حكیمانه ی خویش تردید و ابهام را تبدیل به قاطعیت، ایمان و اعتقاد می كرد. علاقه و عشق وافری به امام (قدس سره) داشت و در این مسیر بارها از تشخیص و منفعت و مصلحت خویش صرف نظر كرد و بنا به فرموده ی مقام معظم رهبری حتی حاضر بود در این مسیر از آبروی خویش بگذرد. او آن قدر به امام (قدس سره) علاقه داشت كه خانه ای در قم روبه روی منزل امام در محله یخچال قاضی فراهم كرد تا قرابت روحی را با قرب مكانی تقویت كند.

شهید در وصیت نامه اش علاقه خود را نسبت به امام (قدس سره) این گونه ابراز می كند:

«از معظم له امام (قدس سره) بخواهید برای آمرزش من دعای مخصوص نماید. من در این عالم به او عشق می ورزیدم و امر او را امر خدا و رسول صلی الله علیه و آله و سلم می دانستم. امید است ایشان هم بعد از این عالم و در پیشگاه خداوند شفاعت كند تا ان شاء الله در آن دار بقاء در كنار ایشان باشم.»

شهید محلاتی از دیدگاه مقام معظم رهبری(1)یك خصوصیت در مرحوم آقای محلاتی است كه آن خصوصیت برای عناصر انقلابی خیلی مهم است و آن خصلت سازش ناپذیری و مبارزه گری و غیرت دینی و آمادگی برای فداكاری و تلاش است. همه كس حاضر نیست راحتی و زندگی آرام خودش را به خاطر هدف ها و آرمان هایی كه باید برای آن ها مبارزه كرد، تهدید كند. ایشان از جمله افرادی بود كه به راحتی زندگی را، آسایش را، در آمد را، عنوان را كه این آخری به نظر من از همه مهم تر است، نثار مبارزه می كرد و حتی حاضر بود یك جایی از آبروی خودش مایه بگذارد، از حیثیت و عنوان خودش مایه بگذارد.

و در جای دیگری می فرمایند:(2)

… از خصوصیات دیگر شهید محلاتی، عشق و ارادت وافر به امام بود. به قدری به امام علاقه و اعتماد به نظرات امام داشت كه هر موقع امام یك چیزی را بیان می كردند، مثل یك امر تعبدی، برایش لازم الاجرا بود، چه روزی كه امام حكم داده بودند كه باید این كار بشود چه آن روزی كه حكم نداده بودند، ایشان می فهمیدند كه تمایل امام به این است… اعتماد و ارادت ایشان به امام به نظر من یكی از عوامل خستگی ناپذیری ایشان بود…

پی نوشت ها:

1. مجله پیام انقلاب، شماره 208، 8/.1/1366، ص 18.

2. ره یافتگان وصال، دی ماه 1373، حوزه نمایندگی ولی فقیه در سپاه ص 26.

مقدر کن خدایا انس و جان را

ظهور مهدی صاحب زمان را

رسان دیگر به داد خلق عالم

یگانه منجی خلق جهان را

19 ربیع الثانی ابتدای بیماری حضرت زهرا(س) بر اثر ضربه قنفذملعون است. این روز را خدمت امام زمان(عج) و همه محبین آن حضرت تسلیت عرض می کنم. برای سلامتی آقا امام زمان(عج) صلواتی عنایت بفرمایید