راه تبديل ناکامي به کاميابي1

(دين و مهارت هاي زندگي)
زندگي در انديشه ديني، مزرعه آخرت و خاستگاه رسيدن به كمال اُخروي است . گروهي به غلط، دين را «زندگي ستيز» مى دانند و گروهي به اشتباه، «زندگي پرست» مى شوند و ممكن است آناني كه از تفكر زندگي ستيزي جدا مى شوند، به دامان زندگى پرستي درافتند. دين، نه زندگي ستيز است و نه زندگى پرست بلكه دين، زندگي را بستر تكامل و مقدمه آخرت مى داند . ازا ين رو، زندگي موفق از آن کسي است كه هنر زندگي کردن را داشته باشد. كساني مى توانند به تكامل بينديشند كه با زندگي خود مشكل نداشته باشند. ميان «مشكل داشتن در زندگي» با «مشكل داشتن با زندگي» تفاوت وجود دارد.
همه انسان ها در زندگي مشكل دارند اما انسان موفق كسي است كه با زندگى اش مشكل نداشته باشد و اين مهارت خاص خود را مى طلبد.
زندگي را نبايد دست كم و ساده انگاشت. زندگى پرستي مطرود است اما، بى خيالي و بى برنامگي در زندگي نيز مطرود است . زندگي پيچيده و پر رمز و راز است لذا براي موفقيت در زندگي بايد «مهارت زندگي كردن» را آموخت. راز بسياري از ناكامى ها، ناكامي در مهارت هاي زندگي است. كساني كه مهارت زندگي كردن را نمى دانند ، از زندگي خود نالان و ناراضى اند. [1]

پی نوشت :
[1] . منبع : کانون انديشه جوان-مهدي خير اللهي

برادران من هدف از زندگي چيست؟ خداوند قادر متعال انسان را آفريد تا به كمال برسد و ما كه داراي مكتبي پرمحتوا و غني هستيم بايد در راه اسلام و خدا جهاد كنيم و براي شهادت آماده باشيم و از بذل جان و مال خويش دريغ نورزيم. بار گران انقلاب خونبارمان بر دوش ما نهاده شده است. پس بكوشيم اصالت و رسالتمان را تا پاي جان حفظ كنيم. شهيد اكبر خيرالهي

خيلي آقا بود. تا مي شنيد رزمنده اي شهيد شده ، مي رفت و پيشوني اش رو مي بوسيد. تا اينکه خبر دادن توي يه عمليات به شهادت رسيده. به اتفاق چند تا از بچه ها رفتيم و به تلافي اون بوسه هايي که بر پيشوني شهدا زده بود ، پيشونيش رو بوسه باران کنيم. رسييديم بالاي سرش. پارچه رو کنار زديم. اما ديديم سر نداره…

آيه شماره 25 از سوره مبارکه اسراء
رَّبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فِي نُفُوسِكُمْ إِن تَكُونُواْ صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلأَوَّابِينَ غَفُورًا
پروردگارتان به آنچه در درون شماست، آگاه‏تر (از خودتان) است. اگر صالح باشيد، قطعاً او آمرزنده توبه كنندگان است.
صلاحيّت‏ها مربوط به درون و انگيزه‏هاست. «فى نفوسكم ان تكونوا صالحين»
اگر دل و درون، صاف و صالح باشد، دَر توبه باز است. «تكونوا صالحين… للاوّابين غفوراً»
توبه‏ى خود را با انابه‏ى پى درپى انجام دهيم. «اوّابين»
خداوند بخشاينده است، امّا شرط برخوردارى ما از مغفرت الهى، توبه است. «ان تكونوا صالحين … للاوّابين غفوراً»
عفو و بخشش الهى از شئون ربوبيّت اوست. «ربّكم… غفوراً»
يكى از نشانه‏هاى صالح بودن انسان، توبه كردن است. «ان تكونوا صالحين… للاوّابين»
گاهى از افراد صالح نيز لغزشى سر مى‏زند، كه البتّه بايد اين كوتاهى‏ها را با توبه جبران كرد. «ان تكونوا صالحين… اوّابين»

شوخی؛ بازی فوتبال

میدان شوخی، بازی و تفریح اسلامی مثل میدان فوتبال است وسیع و بزرگ. مثل بازی فوتبال هم مرز و حدود و قواعدی داره. باید مراقب باشیم خطا نکنیم، اوت و کرنر نزنیم و تو افساید نروید …..
بله همین و بس همین چندتا حدود را بدانیم کافی است که از بازی و شوخی حال ببریم و لذت. خدا همین را می خواد بکن بکن های خدا (رخصت ها و فرصت ها) در جمع از نکن نکن هایش(امر و نهی ها) زیادتر است. در احکام شوخی چندتا نکن نکن مطرح شده و به ما گفته شده حالا بروید میدان بازی و شوخی حلال. یادمان نرود که در سبک زندگی و مدیریت اسلامی یک بخش مهم(بخش چهارم اختصاص به تفریح و استفاده از لذت های حلال دارد و این بخش برای پویایی ما مانند شارژ برای گوشی همراه یا بنزین برای ماشین است. نباشد کار لنگ می ماند. [1]

پی نوشت :
[1] . آیین شوخی و قوانین خوشی، محمد علی قدیری و محمدحسین قدیری، کتابخانه سایت اسک دین

خدا رو کی دیده؟

سخنان دو برادر در شکم مادر:
- «داداشی به نظر تو زندگی بعد از تولد وجود داره؟ آیا تو به وجود مامان اعتقاد داری؟»
- «نه من به این اراجیف اعتقادی ندارم؛ من یک روشنفکرم. مگه تا حالا مامان رو دیدی؟»
می‌گویند کسی ادعا کرد که خدا نیست چون دیده نمی‌شود بهلول محکم با لگد به او زد او داد و هوار به را هانداخت. قاضی گفت چرا او را زدی؟
بهلول گفت: بابا شما چرا فریب او را می‌خورید اگر دردی دارد به من شما نشان دهد من تا با چشمم نبینم باور نمی‌کنم.
بله «عدم الوجدان لایدلّ علی عدم الوجود»؛ نیافتن دلیل بر نبودن نیست. ما قدرت آهنربا، برق، شوری نمک، خیسی آب، امواج رسانه‌ها و مغز را نمی‌بینیم ولی از نشانه ها احساس و ادراک می کنیم که هستند و وجود دارند.
جنین از مادر از راه بند ناف تغذیه می شود و منکر مادر است و ما نیز در فیض الهی غرقیم و….
منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت هر نفسی که فرو می‌رود مُمِد حیات است و چون برمی آید مفرح ذات. از دست و زبان که برآید کز عهده شکرش به درآید….
بنده همان به که ز تقصیر خویش
عذر به درگاه خدای آورد
ورنه سزاوار خداوندیش
کس نتواند که بجای آورد.